മഴയുടെ ആരവമില്ലാതെ ഒരു അദ്ധ്യയന വര്‍ഷം കൂടി തുടങ്ങുന്നു . ഇതുപോലെ ഒരു ദിവസമായിരുന്നു ഞാനും ആദ്യമായി സ്കൂളില്‍ പോയത് . ചന്നം - പിന്നം പെയ്യുന്ന മഴയുടെ അകമ്പടിയോടെ പുത്തനുടുപ്പുകള്‍ അണിഞ്ഞുള്ള യാത്ര . ഉമ്മയുടെ കൈവിരല്‍ത്തുമ്പില്‍ തൂങ്ങി മഴവെള്ളവും തോടുകളും നീന്തിക്കടന്നു ആദ്യമായി സ്കൂളില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ അവിടം ആകെ ഒരു ഉത്സവ പ്രതീതി ആയിരുന്നു . എന്റെ ക്ലാസ്സില്‍ എത്തിയതും ഉമ്മയുടെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചിരുന്ന അലുമിനിയം പെട്ടി എനിക്ക് കൈമാറി . ആകെ അതില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത് മരത്തിന്റെ ഫ്രെയിമില്‍ ഒതുക്കിയ , താഴെ വീണാല്‍ പൊട്ടുന്ന ഒരു സ്ലേറ്റും ഒരറ്റത്ത് മുനപ്പിച്ചതും മറ്റേ അറ്റത്ത് ചെറിയ ഒരു ചുവന്ന പ്രസന്റേഷന്‍ പേപ്പര്‍ ചുറ്റിയതുമായ പുത്തന്‍ പെന്‍സിലും . ചെല്ലുന്ന ദിവസം തന്നെ കൈ നിറയെ പുസ്തകം എന്നത് ഇപ്പോഴത്തെ കുട്ടികള്‍ ഒരു ശാപം ആയിട്ടാണ് കാണുന്നതെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് എന്നും അത് ഒരു സ്വപ്നം മാത്രമായിരുന്നു.
എന്ത് വന്നാലും ഞാന്‍ കരയില്ല എന്ന് മനസ്സില്‍ ഉറപ്പിച്ചു ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ചുമലിനു താഴെ ഒരു ഉറുമ്പ്‌ കടിക്കുന്ന വേദന.ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ പിന്നില്‍ നിന്ന് പല്ലിറുമ്മികൊണ്ട് എന്നോട് എന്തോ മുജ്ജന്മ വൈരാഗ്യം ഉള്ളപോലെ സര്‍വ്വ ശക്തിയും ഉപയോഗിച്ച് നുള്ളുകയാണ് ഒരു പെണ്‍കുട്ടി . മറ്റൊരു കുട്ടിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്ന ടീച്ചറിനെ വിളിക്കാന്‍ തുനിഞ്ഞതും മിണ്ടിപ്പോകരുത് എന്ന അവളുടെ ആന്ഗ്യത്തിനു മുന്‍പില്‍ എന്റെ സ്വരം ഉയര്‍ന്നില്ല. "എന്റെ അപ്പച്ചന്‍ പോലീസാണ് ടീച്ചറോട് പറഞ്ഞാല്‍ അപ്പച്ചനെക്കൊന്ദ് പിടിപ്പിക്കും " എന്ന ഭീഷണിയും . ആരോ പിറകില്‍ നിന്ന് ജെയ്സീ എന്ന് വിളിച്ചതും അവള്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ പിന്നിലേക്ക് ഓടിപ്പോയി . പിന്നീട് ആ വര്‍ഷം മുഴുവന്‍ ഈ "പിച്ച് ". ഒരു തുടര്‍ക്കഥ ആയിരുന്നു . അപ്പന്‍ പോലീസാനല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് ആ വേദന ഞാന്‍ ഉള്ളിലൊതുക്കി . വളരെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം അവളുടെ അപ്പന്‍ ഒരു ചൂണ്ടക്കാരന്‍ ആയിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും പ്രായവും പക്വതയും ആയിരുന്നു.
